Мұндай Сәбеңді кім көрген
Оқитын түк болмай қалды ғой бұл күнде, – деді Есекең түңіліп. Әдебиет құрып кетті. Баяғыдай қызық жоқ. Жұрттың бәрі естелік жазатын болды. Естеліктерінде бір мән болсайшы! Кілең ұсақ-түйек, кәкір-шүкір, анау-мынау. Не мән жоқ, не сән жоқ. Оқушының рухын көтермейді, қайта еңсеңді басып, айналаңды тоз-тоз етеді. Кімге керек ондай естеліктер?! Көрген-білгенің шамалы, ойың жоқ болса, естелік Ары қарай оқу …
Менің өмірімнің мәні де сәні де – Сәбең
Сәбеңнің сүйікті жары Мәриям апай еш жерде
жарияланбаған танымды әрі тың деректер жөнінде әңгімелейді.
Сирек кездесетін фотосуреттер қоса жарияланып отыр.
— Мәриям апай, Сәбеңің ана тілін қызғыштай қорғап, сол үшін ара түскен сәттерін бір есіңізге түсіріп көрсеңіз?
— Сәбең қазақ тілі — ана тіліміз үшін талай «шайқастарға» қатынасқан жазушы. Соның бір-екеуін тілге Ары қарай оқу …
Cәбең Баян – өлгейде болғанда
«Солтүстік Қазақстан» газетінде жарияланып жүрген ұлылар туралы естеліктерді оқи отырып, жыраққа кеткен жылдардың қойнауында қалған бір оқиға ойыма оралған соң осы шағын естелікті жазуды жөн көрдім.
1967 жыл. Мал көкке тойып, бие байланып жатқан мерзім. Қытымыр қыс пен көкөзек көктемді артқа тастаған елдің арқа-басы кеңіп, жазға жақындаған кез болатын. Монғолияның кілең қазақтар өмір сүретін Ары қарай оқу …